อาจารย์ธง

จะไปงานแต่งงานแต่ขัดข้องทางเทคนิคและก็ไม่อยากรบกวนเจ้าหน้าที่ สิ้นเปลืองงบประมาณเปล่าๆ เลยแค่ฝากซองกับหัวใจไปให้ จึงพอมีเวลามาเขียนมาเล่ามาระบาย
  ผมได้รับเชิญไปเข้ากลุ่มของพี่น้องร้านทำป้าย "กลุ่มกันตัน" ทุกคนน่ารักมาก เขาเรียกผมว่าอาจารย์ ไอ้ผมความรู้มันแค่หางอึ่ง งูๆปลาๆ ก็ละอายใจ 

เลยบอกว่าอย่าเรียกผมว่า อาจารย์เลยครับ ผมไม่ได้เก่งกาจอะไรขนาดนั้น  แค่สำนักมวยวัดพอไหว เป็นเจ้าสำนักก็ได้คนเดียวควบทุกตำแหน่ง ทั้งลูกศิษย์ อาจารย์ ภารโรง แม่ครัว ดูยิ่งใหญ่มๅก...
  "คำเตือน"แต่ถ้าขืนยังดื้อรั้นเรียกผมว่าอาจารย์อีก เกิดผมบ้าจี้ติดอกติดใจหลงระเริงตามประสาวัยคะนองขึ้นมาจะมาโทษกันทีหลังไม่ได้นะโว๊ย...
  ที่จริงผมเป็นคนล้มหเลวในชิวิตเสียมากกว่า น้องๆเพื่อนๆรุ่นเดียวกับผมไม่มีใครเขามานั่งเล่นเฟสบุ๊คเป็นวัยรุ่นกระเตาะเหมือนผมกันหรอกครับ เขาตั้งหน้าตั้งหาเงินกัจริงๆจังๆ เขาเลิกเมา เลิกเที่ยว เลิกจน กันหมดแล้ว มีแต่ผมนี่แหละที่ยึดถืออุดมการณ์เหนียวแน่น บ้านเช่า ข้าวซื้อ และดูเหมือนว่าจะจนเก่งกว่าเดิมเสียอีก เรียกว่าเป็นผู้ที่เชี่ยวชาญคร่ำหวอดในวงการจนคนหนึ่งเลยละ(ใครอยากจะจน ปรึกษาได้ ฟรีเช่นกันครับ)  มันเลิกไม่ได้เป็นคนใจอ่อน กลัวรวยแล้วไม่หนุก  มีอย่างเดียวที่ผมเลิกได้เด็ดขาด คือเมีย แต่ก็ไม่น่าจะใช่ฝีมือผมนะ เป็นเมียต่างหากที่เลิกผม ....ฮ่า....
แต่ก็ดีนะที่ทิ้งลูกไว้ให้เลี้ยง นี่เศร้านะไม่ใช่ตลก พูดถึงลูกนี่ผมต้องกระเตงพาไปติดป้ายตั้งแต่อนุบาลนะ ตอนนี้ ป.6 ไม่ต้องกระโตงกระเตงมันแล้ว  แต่ผมก็ดันไม่สามารถรับงานติดตั้งได้อีกแล้ว
  ไอ้ร้านทำป้ายผมก็แทบไม่เป็นร้านแล้ว มีเฉพาะแฟนพันธุ์แท้เท่านั้นที่ยังจ้างผมอยู่ คงเป็นเพราะผมคิดอะไรไม่ค่อยเหมือนชาวบ้านเขา ชอบเถียงลูกค้า โถท่านกำหนดมาเสร็จสรรพ (ป้ายกว้าง10" ยาว 18 "ตัวอักษรสูง 8 "เอาตัวอ้วนๆ แล้วข้อความยาวเป็นรถไฟ พื้นเหลือง ตัวสีขาว)
ฮ่วย แล้วตูจะยัดมันยังไงให้ลงละนี่ มึนกว่าเมาค้างเสียอีก แต่พักหลังทีหลังไม่เถียงแล้วเป็นใบ้ไปเลย
  และชอบคิดแพงด้วย อันนี้คนอื่นพูดนะ (ผมก็กินข้าวนะครับถึงจะไม่กินเนื้อสัตว์ก็หลายอัตอยู่เหมือนกัน) ก็แหมสร้างบ้านหลังเป็นล้าน ทำป้ายเลขที่แค่ สี่ห้าร้อยก็ว่าแพง ให้ผมคิด 40-50 บาทก็ได้ ถ้าท่านทำมันทุกวันเหมือนกินข้าว เอาแบบพ่อลุงมหามื้อเดียวก็พอ
นี่ทำทีเดียวอยู่เป็นสิบๆปีนะท่าน และถ้าหากท่านเกิดพิศวาสฝีมือผมโน่น ผมตายแล้วเกิดใหม่จึงจะได้ทำกันอีก(ถ้าได้เกิด) ป้ายร้านก็เหมือนผมทำตั้งแต่ผม อายุ 18 ตอนนี้จะ 80  เห็นยังแขวนโด่อยู่เลย
  ผมมันก็เป็นแบบนี้ละครับพี่น้อง  ชอบสรรเสิรญเยินยอพูดจาไพเราะจนลูกค้าเขาเขินอายหนีหายไปหมด ไม่กล้าให้ผมทำ ไอ้คนที่ไม่เขินก็ดันมาเบี้ยวผมอีก โดนเป็นประจำ ยังมีอีกพวก พอขอมัดจำก็โกรธหาว่าไม่เชื่อใจอีก ก็เพราะเชื่อใจท่านผู้มีอุปการะคุณนี่แหละครับที่ทำให้ผมหมดตูดจนถึงทุกวันนี้ (ข้อดีของการไม่มัดจำคือทำให้เรามีงานตัวอย่างโชว์) เห็นไหมถ้ามีด้านดีผมก็บอก...ฮ่า....ไม่ใช่เอาแต่ด้านลบมาเขียน แล้วจะจบกันยังไงละเนี่ย
   นี่ละครับตัวผม ที่ไม่ชอบเข้าสังคม หรือสังคมไม่ให้เข้าก็ตาม เพราะผมพูดแล้วเขาฟังไม่รู้เรื่อง เขาเรียกให้ไปรับงานดันไปนินทาเทศบาล  ลืมไปว่าเขาก็เป็น สท. เหมือนกัน  ฮ่า..ฮ่า..ทีนี้ฮาไม่ออกละซิมึง ...เลยอดได้งานตามเคย