 |
|
 หน้าตาแบบนี้แหละทีทำให้ผมมือไม้สั่นเป็นเจ้าลง |  |
ใครอยากรู้ก็หาเอาเองข้อมูลเยอะแยะไป ก็คงประมาณปี 2534-35 นี่แหละ อาจารย์โกมล พันธุ์ทวีศักดิ์ เจ้านายผู้มีพระคุณของผม ซึ่งท่านได้ลาจากโลกไปแล้ว ผมยังเศร้าไม่หายจนถึงทุกวันนี้ (ตอนไปทำงานกับท่านใหม่ๆ เห็นผมกินยาดอง แกซื้อมาดองให้เป็นไหเลยซึ่งได้ผลยายังไม่ทันละลายผมดวดวันเดียวเกลี้ยงไห เข็ดเลย) แกไดซื้อเครื่องคอมพิวเตอร์มือสอง ต่อจากครูสอนพิเศษฝรั่งท่านหนึ่งเขาจะกลับออสเตรเลียเลยขายให้ (ผมยังจำได้เขาทักทายผมว่า โอ...ท อ ง ช าย หนวดคราว ซ ว ย ม า ก…เอาละซิไอ้นี่เจอหน้าครั้งแรกก็ว่า ตู ซวยซะแล้ว คิดแล้วก็นั่งอมยิ้มทุกที ) ราคา 60,000 บาท พร้อมเครื่องพิมพ์เลเซอร์ขาวดำ ก็แหงละตอนนั้นยังไม่มีเครื่องสีนี่หว่า
อะแฮ่ม.เอาละว้า..ได้มาแล้วอาจารย์จัดการทำห้องขังมันซะเลย แต่เป็นห้องพิเศษหน่อยติดแอร์ให้ด้วย หรูหรามาก …ตอนนั้นเห็นแกก็นั่งเล่นทั้งวันทั้งคืน ไอ้ผมก็ได้แต่ชำเลืองดูไม่คิดอะไรหรอก และก็ไม่เคยคิดว่าจะได้ใช้ด้วย ไม่มีปัญญาใช้หรอกภาษาอังกฤษทั้งนั้น ก็โถเอาแค่เครื่องเล่น วิดีโอ ก็ยังเปิดไม่เป็นเลย จะแอบดูหนังอันนั้นตอนแกไม่อยู่ซะหน่อยก็ใส่ม้วนไม่เป็นกลัวเครื่องเสีย ..5555 คิดแล้วทุเรศตัวเองชิบหาย
ต่อมาอาจารย์แกก็รับเหมาก่อสร้างไม่มีเวลาเล่น ..ทีนี้ละก็เสร็จไอ้ธงละซิ แฮ่ม…แกยกให้ใช้ส่วนของแกซื้อแมคอินทอช รุ่นใหม่เอี่ยม 14 “จอสี(ซึ่งต่อมาโดนผมยึดอีก) ของแกเอาขังห้องเหมือนเดิม ส่วนผมเป็นปลื้ม คิดว่าใช้ไม่เป็นก็ไม่เป็นไรเอา แค่ได้ลูบๆคลำๆ ก็พอแล้ว วันแรกจัดการเอาไปตั้งโต๊ะตัวใหม่ในโรงงานเขียนป้าย ต้องจัดโต๊ะใหม่ เป็นตัวแอลเพราะอีกตัวเป็นโต๊ะเขียนแบบ เสร็จ...แล้วก็นั่งมองแล้วยิ้มทั้งวัน ไม่ให้ใครเข้าใกล้ด้วย ..แฮ่…หวงมาก ตกเย็นฉลองซะเมาปลิ้น ตกลงวันแรกยังไม่ได้เปิดบริสุทธิ์ผมนะบริสุทธิ์แต่น้องแอบเปิ้ลเขาผ่านมือชายมาแล้ว แล้วตอนผมเมาหลับไม่รูว่ามีใครแอบมาทำอะไรบ้าง
ตื่นตั้งแต่ตีสี่ เห่อของใหม่ ก็มานั่งดูเริ่มลูบๆคลำๆ แล้วก็อมยิ้มตามอาการคนเมาค้าง จนสายก็ยังไม่ได้เล่น เสียบปลั๊ก ต่อสายไม่เป็น ฮ่า..เวรกรรม ก จริงๆ เกือบเที่ยงอาจารย์เข้ามาแล้วก็จัดการต่อให้แล้วก็เปิดเครื่องกดเม้าท์ กุ๊ปๆกิ๊ปๆ โอ้โหเทห์มากสุดยอดเลยนายหัวตู แต่ก็ไม่บอกอะไรมากนัก หรือว่าแกเองก็ยังงงๆ อยู่ ได้แค่บอกว่ามึงใช้ๆไปเหอะเดี๋ยวก็เป็นเอง มึงเก่งอยู่แล้ว ฮึกเหิม ฮึกเหิม กำลังใจมาแล้ว เอาวะสู้โว้ย
เอาละนะจะใช้ COMPUTER แล้วนะจ๊ะ ปลื้มใจจริงๆ ยิ้มไม่หุบเลยใครเห็นตอนนั้นเขาคงคิดว่าถ้าจะบ้าไปแล้วไอ้นี่ ทำสมาธิ สูดลมหายใจลึกๆ จัดการเปิดเครื่องด้วยมืออันสั่นเทา ใจเต้นตุ๊ปๆ จิบกาแฟไปโดยที่ตาจ้องแต่หน้าจอคอมฯ ตาแทบไม่กระพริบ เกือบลืมหายใจ ติ๊ก..ติ้ว.. ติ้ว ๆ ก็หลายติ้วอยู่กว่านาฬิกาทรายจะหยุดหมุน กาแฟหมดถ้วยพอดี เห็นหน้าจอมีไอค่อนต่าง ตอนนั้นไม่รู้หรอกว่าเขาเรียกว่ห่าเหวอะไร ตื่นเต้นมาก หัวใจเต้นตุ๊ปๆ แทบหลุดออกมา …ลองเอามือจับเม้าท์ เวรมือมั่นสั่น เหมือนจับไอ้นั่นครั้งแรกผมหมายถึงเม้าท์นะครับ ถ้าไอ้นั้นจริงๆตอนนี้ก็ยังสั่นอยู่ เวรกรรมตูจริง มันเขินคอมพิวเตอร์ ยังกับเห็นคอมฯเป็นนางในฝัน แต่ก้ยังทำใจดีสู้คอมฯ คิดซะว่าอายครูไม่รู้วิชา อายภรรยาก็บ่มีบุตร แล้วก็เสร็จผมจนได้คับ ชื่นมื่นเลย และดูน้องก็ไม่ค่อยขัดขืนผมเท่าไหร่ มีบ้างก็ตามประสาพองาม ครับรวบรัดตัดความพอหายเหนียมอายกันเริ่มกดนู่นกดนี่ดู สนุก ก ละ ผมมันคนซนวายวอดอยู่แล้ว ก็เริมใช้พิมพ์งาน ทำแบบเขียนป้าย พิมพ์นามบัตรใช้เองเอาแจกเด็กเสิรฟ แจกนักร้องเท่ห์อย่าบอกใครเชียว
ยิ่งอยู่กันนานผมก็ยิ่งรักยิ่งชอบเธอ ถึงแม้เราจะสื่อสานกันแทบไม่รู้เรื่องเลย แต่ก็เข้ากันได้ดี จนอาจารย์แซวผมว่านวันไหนผมไม่ได้เห็นได้จับ ได้เล่นคอมฯ ผมจะมีอาการหงุดหงิดเหมือนหมาบ้า ถ้าจะจริงของแกเราขาดกันไม่ได้เลย ผมแทบเลิกตระเวนราตรีเลยละ จะดวดเบียร์ก็ซื้อมาตุนไว้เป็นลังๆ เหมือนกลัวนำ้จะท่วม จะขาดแคลน แล้วเอามานั่งกินกับคอมพิวเตอร์ ไม่อยากห่างกันเหมือนแต่งงานใหม่ๆเลย เอาเป็นว่ามีประโยชน์มาก ช่วยผมทำงานพัฒนางานได้มากมาย งานเสร็จเร็ว สวยงามแม่นยำ รักสุดหัวใจเลยครับ ไอ้เรามันช่างเขียนป้ายบ้านนอก กระจอกๆ คนหนึ่ง มาได้ของดีแถมเป็นฝรั่งซะด้วย... ฮ่า...
เอาไว้วันหลังผมจะเล่าเรื่องที่ผมนอกใจคอมพิวเตอร์เครื่องนี้ แล้วก็ไปมีใหม่ แต่ผมก็ไม่ได้ทิ้งนะครับ ตอนนี้ผมยังเก็บไว้เลยแต่น่าเสียดายเธอเสียไปแล้ว
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น