ไม่รู้จะเอาอะไรมาสู้ เลยเอาหุ่นเปรตมาสู้
น่าเป็นความพยายามของคนรักถิ่นเกิดของจังหวัดนครศรีธรรมราช
ที่ต้องการจัดงานเดือนสิบแข่งกับผู้รับเหมาจัดงานจากคนนอกพื้นที่ ที่รับเหมาจัดงานมาหวังแค่ผลกำไรโดยไม่รู้เรื่องวัฒนธรรม ประเพณีของคนในพื้นที่เลย หรือรู้แต่ถือว่าไม่ใช่บ้านกูจะสนไปทำไม กูมากูได้แล้วกูก็ไป ปีหน้ากูมาเอาใหม่อีก แล้วจะทำไม(เห็นสมัยนี้ผู้มีอำนาจเขาพูดกันแบบนี้ ก็เลยเอากะมันมั่ง)
ผมเข้างานเดือนสิบไปดูที่สวนสมเด็จพระศรีนครรินทร์ 84
แล้วมีความรู้สึกสลดหดหู่ในความเป็นคนเมืองคอน ถ้าไม่ได้ยินเสียงคนพูดภาษาใต้ก็ดูไม่ออกเลยว่านี่คืองานเดือนสิบของเมืองคอน น่าจะเป็นเทศกาลตั๊กกะแตนทอด หรือบิงโก ปาลูกโป่ง เทศกาลรับฝากรถ เสียมากกว่า มันก็แค่ให้จัดงานขายของแล้วเก็บค่าที ค่าจอดรถ ค่าที่ขี้ที่เยี่ยว แล้วหน้าด้านเอาคำว่างานประเพณีมาบังหน้่า ประเพณีตรงไหนหาดูทั่วงานก็ไม่เจอ
ไม่มีสิ่งใดที่จะบ่งบอกได้เลยว่านี่คืองานประเพณีประจำจังหวัด ที่เรียกว่า เทศกาลงานเดืิอนสิบของจังหวัดนครศรีธรรมราช
ไม่มีศิลปินพื้นบ้าน เพลงบอก หนังตลุง มโนห์รา แม้แต่โรงเดียว ศิลปะหัตถกรรมประจำถิ่นเช่น เครื่องถม แกะหนังตลุง จักสานย่านลิเพา เสื่อกระจูด ไม่มีจริงๆ
ผิดกับเมื่อก่อนงานเดือนสิบจะเป็นงานที่ยิ่งใหญ่มาก
ต้องเตรียมการล่วงหน้ากันเป็นเดือน เอาแค่ซุ้มประตูทางเข้างานก็ยิ่งใหญ่ตื่นตาตื่นใจ ไม่เหมือนตอนนี้แค่พิมพ์ไวนิลมาแปะๆ เหมือนเพิงบังแดดจนแยกไม่ออกว่าเทศกาลเดือนสิบหรือเทศกาลเลือก อบต. เมือก่อนพ่อค้าแม่ค้าก็เป็นในพื้นที่เป็นส่วนมาก จะมีการออกร้านของสินค้าพื้นเมือง มีการสาธิต การประกวดศิลปะหัตถกรรมพื้นบ้าน นิทรรศกาลศิลปะ ตลอดจนหน่วยงานราชการ โรงเรียน ชุมชนต่างมากมาย มีการแข่งขันเพลงบอก หนังตลุง มโนหฺรา ดนตรีก็มีเป็นวงดนตรีของนักเรียนโรงเรียนต่างๆ ในจังหวัด
เหนื่อยใจ ไม่มีอะไรหรอกครับบ่นไปงั้นๆเอง
 |   |
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น